Faşizmin en önemli gereklerinden biri nedir, biliyor musunuz?
Nefret.
İnsanlar saf kötü ve nefret dolu mu doğarlar, yoksa bu duyguları sonradan mı öğrenirler?
Düşünmeyin, tabii ki sonradan öğrenirler. Nefret, öğrenilebilir bir şeydir.
Türkiye´de, hatta şu koskoca gezegende yaşayan insanlar bir gruba ait olduğunu hissettiklerinde, o aidiyeti çok büyük onur duydukları kimliklerinin bir parçası yaptıklarında, dünyanın en önemli insanı olan kendileri ve dahil olduğu gruptaki diğer insanlar dışındaki her bireyi, her milleti, her cinsiyeti, her toplumu düşman bellerler. Onlardan ekseriyetle nefret ederler ve kendilerinden olmayanların başına gelen her türlü insanlık dışı olay, onların aidiyet duygularını daha pekiştirir, diğerine karşı nefreti perçinler.
Ne kadar akla mantığa sığmayan, ne kadar zavallı bir durum değil mi? Sırf Suriyeli, Amerikalı, Fransız ya da Türk diye küçücük bir çocuğun, ya da gencecik bir insanın ölümüne sevinmek.
Dün gece yine yaşadığımız gezegende kanlı bir katliam yaşandı. 85 kişi öldü, yüzlerce kişi ağır yaralandı ve üstelik hayatını kaybedenlerin kayda değer bir bölümü çocuktu. Senin çocuğundan, yeğeninden, kardeşinden hiç farkı olmayan çocuklar.
Bu yaşananlara sevinen, hükümetlerinin yapmış olabileceği hatalardan dolayı bir grup insanın ölümünü alkışlayanlardansanız, size bir haberimiz var: Teröristler ve onları besleyenler kadar mide bulandırıcısınız. Umarım bir gün, oluşumuna katkı sağladığınız bu iğrenç ortamda, sadece sizin gibi nefret dolu olan insanlarla bir arada kalırsınız ve bu nefretten biraz da siz nasiplenirsiniz.
Ölmemenizi umarım. Ayrımcılığın nasıl bir bela olduğunu yaşayarak öğrenin.
Elinde oyuncak bebeği ile öldürülen küçücük çocuğun arkasından "oh iyi olmuş" dediğin anda hangi dinde yerin var? Bir düşün bakalım küçük faşist.
(Defne Taktak´ın makalesinden derlenmiştir.)
