Toplumsal İrade ve Demokrasi
Türk halkının büyük çoğunluğu oldum olası devletçi ve merkeziyetçidir.
Herkes, iyi olduğuna kanaat getirdiği kendi "tek adam"larına taparlar.
O yüzdendir ki, tek adamlara tapmak, Türk siyasal kültürünün garipsemediği, yabancılık çekmediği bir durumdur.
Sorun, tek adama tapmakta değil; başkalarının taptığı tek adamların kötü, kendilerininkinin ise iyi olarak algılandığı bir noktada kesiştiğinde ortaya çıkar.
Ortalığı birbirine katma hali, ancak tapılanın kendi tek adamları olmadığında geçerlidir.
Sadece, "bizim taptığımız tek adam iyi idi, oysa sizinki kötü" şeklinde bir fark ve mücadele sözkonusudur.
Kimseye tapmamak, henüz keşfedilmemiştir.
Gerçekte tek adamcılık, şu ya da bu şekilde oluşmuş vahiy mertebesindeki bir siyasal iradenin egemenliği altına girmek demektir.
O tek adam iradesini, tıpkı karpuz gibi iyi çıkmasını umarak yaşayacak olan bir toplum namına düşlemek, ilkelliktir.
Toplumsal iradeden yana olduğunuzda, tek adamların iyi ya da kötü çıkıp çıkmadığına değil, tüm toplumun karar alma süreçlerinde yer alıp almadığına bakarsınız.
Tek adama kapıkulu olunarak, demokrasi yaratılamaz.
Demokrasinin tabiatına aykırıdır.
Zira çağdaş demokrasiler, aslında hiç kimsenin tek başına egemen olamayacağı; bu yüzden yenişemeyen toplumsal kesimlerin bir taraftan uzlaşmazlıklarını uygarca sürdürürlerken
diğer taraftan da hep birlikte var olmak suretiyle, merkezden çepere kadar bütün siyasal karar alma süreçlerine katılmaktan başka seçeneklerinin kalmayacağı bir rejimin adıdır.
https://twitter.com/kitap_okumak https://www.facebook.com/Kitap-Okumak-%C4%B0ster-misin-327927040637181/
